Η αδιαφορία για το Κύπελλο χειρότερο και από την απώλεια του!

Η αλήθεια είναι ότι δεν μου ήχησαν καλά οι δηλώσεις του Εργκίν Αταμάν πριν την έναρξη του Final-8 και περίμενα να δω αν είναι κάποιου είδους mind game ή ήταν κάτι που πίστευε ο Τούρκος προπονητής και με αυτό πορεύτηκε.

Σε ελεύθερη μετάφραση ο προπονητής του Παναθηναϊκού που είναι δυο χρόνια μακριά από τους εγχώριους τίτλους και ο οποίος είχε ήδη χάσει το φετινό Super Cup με άθλια εμφάνιση, είπε ότι ήρθαμε να παίξουμε και άμα το πάρουμε το πήραμε και αν δεν το πάρουμε κανείς δεν θα θυμάται το κύπελλο! Ήταν λοιπόν σαφής και ξεκάθαρη η υποτίμηση του Κυπέλλου σε σχέση με το πρωτάθλημα και την Ευρωλίγκα.

Το γιατί ο προπονητής του Παναθηναϊκού προχώρησε σε προτεραιοποίηση των στόχων είναι κάτι που κανείς ακόμη δεν έχει καταλάβει και είναι κάτι πολύ μακριά από τη φιλοσοφία τόσο του μπασκετικού τμήματος όσο και του Συλλόγου γενικότερα. Ο Εργκίν Αταμάν θα πρέπει να το εξηγήσει αυτό σε όλο τον κόσμο του Παναθηναϊκού που από χθες δεν μιλιέται βλέποντας μια άθλια και αδιάφορη εμφάνιση της ομάδας του σε έναν τελικό απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο. Αν δεν το γνωρίζει θα πρέπει προφανώς και κάποιος να του εξηγήσει ότι εδώ είναι Ελλάδα και Παναθηναϊκός και όχι Τουρκία και Εφές που δεν τρέχει κάστανο αν χάσουμε τον τίτλο.

Φυσικό και επόμενο λοιπόν της νοοτροπίας που πορεύτηκε ο Αταμάν στο Final-8 ήταν και η εικόνα συνολικά των παικτών του Παναθηναϊκού και στα τρία παιχνίδια. Όταν οι ίδιοι οι παίκτες και δη οι ξένοι ακούνε και βλέπουν πως σκέφτεται ο προπονητής τους για αυτό τον τίτλο, τότε μην περιμένουμε να κάνουν κάτι διαφορετικό μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Και για να τελειώσω με το πνευματικό κομμάτι, θεωρώ πως προπονητές και παίκτες δεν τίμησαν τη φανέλα και την ιστορία του Συλλόγου και αυτό είναι πολύ χειρότερο από μια ήττα. Η ήττα με κάτω τα χέρια από μια ομάδα με αρκετά μικρότερο μπάτζετ και από παίκτες χαμηλότερης ποιότητας είναι αυτή που πονάει περισσότερο από όλα.

Πάμε και στο αγωνιστικό κομμάτι… Η ομάδα τον τελευταίο μήνα νοσεί και η εμφάνιση στη διοργάνωση του Κυπέλλου ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα αρκετών κακών και προβληματικών εμφανίσεων. Το να αποδίδουμε συνεχώς τα κακά αποτελέσματα στην κόπωση και στους τραυματισμούς μπορεί να ισχύει ως έναν βαθμό αλλά δεν αποτελεί και το τέλειο άλοθι. Ο Παναθηναϊκός εμφανίζει εικόνα Οκτωβρίου κι αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό την δεδομένη χρονική στιγμή που έρχονται τα τελευταία οκτώ καθοριστικά παιχνίδια στην Ευρωλίγκα. Η παρούσα 3η θέση στην Ευρωλίγκα μου λέει πολλά αλλά και συγχρόνως τίποτα καθώς η απόσταση από τον 8ο της κατάταξης είναι στις δύο νίκες. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό όπως έχουμε δει στη φετινή διοργάνωση; Ότι δύο κακά αποτελέσματα σε στέλνουν στα πιο κάτω στρώματα.

Ο Παναθηναϊκός ελέω της προβληματικής του εικόνας έχασε παιχνίδια στην Ευρωλίγκα που δεν θα έπρεπε να είχε χάσει, βλέπε Μακάμπι και Ζαλγκίρις, υπέστη εντός έδρας ήττα από τον Άρη για την Basket League ενώ απώλεσε άλλον έναν εγχώριο τίτλο με τρεις εμφανίσεις την μία πιο κακή από την άλλη. Όλο αυτό λοιπόν παύει να θεωρείται συμπτωματικό και απλά κάποιοι είχαν δει τα προειδοποιητικά σημάδια ενώ κάποιοι όχι. Η επιθετική παραγωγικότητα του Παναθηναϊκού φθείνει, η δημιουργία όπως και οι αποστάσεις αγνοούνται, η κατάχρηση της τρίπλας και της ατομικής προσπάθειας έχουν τον κύριο λόγο ενώ το ροτέισον συνεχίζει να παραμένει μικρό πράγμα ακατανόητο για την εποχή που βρισκόμαστε.

Οι ρόλοι στον Παναθηναϊκό δείχνουν να έχουν χαθεί με τον Σλούκα να έχει… εκτοπιστεί από τον Ναν και το ποσοστό επιθέσεων που παίρνει ο ίδιος λόγω του επιθετικού ταλέντου που έχει. Αν κάποιος είχε φανταστεί ότι το να δίνουμε την μπάλα στον Ναν και οι υπόλοιποι να κοιτάνε τι θα κάνει θα φτάσει ψηλά τον Παναθηναϊκό νομίζω πρέπει να ανασκευάσει τη σκέψη του άμεσα. Επίσης ο Βιλντόζα είναι μεγάλο πρόβλημα για την ομάδα καθώς ουδέποτε έπιασε έστω κάτι κοντά στα στάνταρ που τον ξέραμε. Φταίει η διαχείριση που έχει; Φταίνε οι τραυματισμοί του; Φταίει ο ίδιος που δεν έχει προσαρμοστεί; Ότι και να είναι δημιουργεί πρόβλημα στην γραμμή των γκαρντ όπου πλέον δεν έχει και τον Γκάι που βιαστήκαμε να τον διώοξουμε.

Πάμε και στη γραμμή των ψηλών όπου και εκεί έχουν γίνει ακατανόητα πράγματα. Ο Λεσόρ ουσιαστικά παίζει μόνος του και επί αρκετές εβδομάδες έβγαζε 30λεπτα με πόνους στη μέση καθώς ο Αταμάν δεν εμπιστευόταν ούτε τον Αντετοκούνμπο ούτε τον Μπαλτσερόφσκι. Και το ερώτημα εδώ είναι το εξής. Αφού είναι ολοφάνερο ότι τον παίκτη δεν τον εμπιστεύεται ο προπονητής που τον διάλεξε για ποιο λόγο δεν προχώρησε σε απόκτηση κάποιου ψηλού που θα βοηθούσε πραγματικά την ομάδα; Έχει υπάρξει ξανά ομάδα που να αποκαλείται υποψήφια για Final-4 και να έχει μόνο ένα ποιοτικό ψηλό; Ο Πολωνός ήρθε για δεύτερος ψηλός και η ανυπαρξία του ανέβασε ιεραρχικά τον Κώστα ο οποίος όμως είναι το ιδανικό τρίτο σέντερ για μια ομάδα με βλέψεις. Εύχομαι να βγω λάθος αλλά η ομάδα στην Ευρωλίγκα θα την πληρώσει αυτή την απόφαση τη στιγμή που ο αιώνιος αντίπαλος έχει 4 σέντερ και ένα ρόστερ μεγαλύτερο σε λύσεις!

Υ.Γ Τη λύση καλείται να την βρει ο Αταμάν και μόνο αυτός καθώς όλοι είναι δικές του επιλογές.

Υ.Γ.1 51 πόντους στον τελικό του Super Cup και 58 στον τελικό κυπέλλου.

Υ.Γ.2 Η τρύπα στη θέση 3 είναι πιο μεγάλη από ποτέ μετά και την εικόνα του Παπαπέτρου. Είναι φανερό ότι κάτι λάθος πήγε και εκεί καθώς το πρόβλημα που είχε ήταν γνωστό από το καλοκαίρι.

Υ.Γ.3 Μία συγγνώμη και στον κόσμο που ήταν εκεί αλλά και σε όσους παρακολούθησαν από την τηλεόραση θα έπρεπε να είχε δοθεί από τον Αταμάν και όχι να λέει ότι αύριο κανείς δεν θα θυμάται το Κύπελλο! Παντελώς άστοχες οι δηλώσεις του.

Υ.Γ.4 Όταν παίρνεις μόλις 5 πόντους από τη δεύτερη πεντάδα σου τι να συζητήσουμε περαιτέρω;