Ρούξι μας άφησες νωρίς…..

Πίστευα πως θα εγκαινιάσω το blog μου γράφοντας το τι περιμένω να δω από τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό στα play off, ωστόσο όσοι είμαστε σε αυτό το επάγγελμα ποτέ δεν θεωρείς κάτι δεδομένο καθώς τα πάντα τρέχουν και πολλές φορές πιάνεσαι εξ’ απίνης.

Έτσι ακριβώς ένιωσα το πρωί με την είδηση του θανάτου της Ρούξι Ντουμιτρέσκου, μιας αθλήτριας, μιας φίλης και πάνω απ’ όλα μιας μητέρας που είχα σε μεγάλο σεβασμό.

Η γνωριμία μας έγινε αρκετά χρόνια πίσω, κάπου στο 1998 όταν είχε έρθει έναν χρόνο πριν στη χώρα μας για λογαριασμό της ομάδας των Βριλησσίων και το πρώτο πράγμα που είδα ήταν μια ψιλόλιγνη κοπέλα που ξεχώριζε με τον τρόπο που αγωνιζόταν στο τάραφλεξ. Στις πρώτες μας κουβέντες δε, ήταν μια κοπέλα που ζούσε και ανέπνεε για το βόλεϊ και που ήθελε να δίνει το 101% των δυνατοτήτων της. Πειράζοντάς τη, της έλεγα πως θέλω κάποια στιγμή να τη δω να φοράει τη πράσινη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη μου απαντούσε “δεν ξέρεις πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή”…..

Η επιθυμία μου αυτή, έγινε πράξη λίγα χρόνια αργότερα, το 2003 και στην πρώτη εμφάνισή της στα πέριξ της Λεωφόρου, χαριτολογώντας της υπενθύμιζα πως ήρθε στην ομάδα που θα λατρέψει και θα λατρευτεί. Όπερ κι εγένετο. Έκτοτε ήρθαν οι πρώτοι τίτλοι, η αγάπη του κόσμου, η αναγνώριση για αυτά που έκανε για την ίδια και την ομάδα με τη φράση κλισέ “ο Παναθηναϊκός της Ρούξι”.

Θυμάμαι όταν ερχόταν από τις πρώτες στις προπονήσεις, να πει μια κουβέντα με κάποιους φιλάθλους σε καφετέρια απέναντι από το κλειστό της Λεωφόρου, να “πειράξει” τις συμπαίκτριές της, τον φροντιστή της ομάδας τον Νικόλα, να είναι γενικότερα αυτό που αποκαλούμε την “ψυχή της παρέας”. Ακόμα κι όταν καμιά φορά τη ρωτούσα πως είναι η ομάδα έπειτα από κάποια ήττα, με καθησύχαζε λέγοντας μου “μην ανησυχείς για τίποτα….στο τέλος πάλι εμείς θα είμαστε στη κορυφή”, και πραγματικά έτσι γινόταν.

Δεν χαμπάριαζε από κούραση ή τραυματισμούς βάζοντας πάνω απ’ όλα την ομάδα. Ακόμα κι όταν πολλές φορές παραπονιόταν για πρησμένα γόνατα και τη συμβούλευα είτε να κάνει θεραπεία, είτε να μείνει εκτός μέχρις ότου αποκατασταθεί το πρόβλημα, μου απαντούσε με χαμόγελο πως “ας πάρουμε τους τίτλους που προέχουν και στο τέλος της σεζόν θα έχω όλο τον χρόνο μπροστά μου να το κοιτάξω”.

Η Ρούξι ήταν το πρόσωπο που δεν αρνιόταν να κάνει δηλώσεις, απολύτως ειλικρινής και ας πείραζαν κάποιες φορές οι δηλώσεις της. Δεν πούλησε ποτέ οπαδιλίκι για να έχει την εύνοια της εξέδρας αλλά το αποδείκνυε με πράξεις εντός αγωνιστικού χώρου. Δεν συναντάς εύκολα στις μέρες μας πρόσωπα που να έχουν τέτοια απήχηση στο κόσμο.

Δεν θα το κρύψω πως όταν μου ζητήθηκε πριν λίγες μέρες από τον Ματθαίο να κάνω κάποια συνέντευξη για το νεοσύστατο Paoradio.gr, το πρώτο πρόσωπο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η Ρούξι. Η μοίρα όμως έπαιξε το δικό της παιχνίδι και μας αρνήθηκε μια συνέντευξη με το συνώνυμο της λέξης αγωνιστικό πάθος.

Μόλις στα 46 της χρόνια έφυγε από κοντά μας προδομένη από τη καρδιά. Μια καρδιά που ήταν γεμάτη χαρές και λύπες, που είχε μέσα της τον σύλλογο που λάτρεψε και έγινε κομμάτι της, που χωρούσε τον κόσμο που τη γνώριζε και που θα μπορούσε να δώσει πολλά περισσότερα ως πρέσβειρα του Παναθηναϊκού στη Ρουμανία.

Το βόλεϊ από τη Δευτέρα 4 Μαρτίου έγινε φτωχότερο και ο μικρός Φίλιππος, ο καρπός του έρωτά της με τον αείμνηστο Αλέξανδρο Νικολαϊδη, μόνο περήφανος μπορεί να είναι έχοντας τους δύο αυτούς γονείς. Δεν θα μείνει μόνος διότι ανήκει στη μεγαλύτερη οικογένεια, την οικογένεια του Παναθηναϊκού.

Καλό ταξίδι, Ρούξι μου. Στα φιλέ του παραδείσου θα συναντήσεις κάποια γνώριμα πρόσωπα. Να μας προσέχετε από εκεί ψηλά παρέα με τον Νικόλα, τον Παναγιώτη και τη Θύρα 13 του Παραδείσου